Aâซึ่งมักจะรู้จักกันในชื่อภาพยนตร์ภาพเคลื่อนไหวหรือภาพเคลื่อนไหวเป็นภาพที่ใช้ภาพเคลื่อนไหวเพื่อทำซ้ำประสบการณ์เช่นความคิดนิทานการรับรู้ความรู้สึกความงามหรือบรรยากาศและในโอกาสที่หายาก การกระตุ้นทางประสาทสัมผัสเพิ่มเติมมาพร้อมกับภาพเหล่านี้ คำว่า“, สั้นสำหรับ“Cinematography, â€มักใช้เพื่ออ้างถึงทั้งการสร้างภาพยนตร์และภาพยนตร์รวมถึงรูปแบบศิลปะที่เป็นผลมาจากทั้งคู่

ภาพเคลื่อนไหวของภาพยนตร์ทำขึ้นโดยใช้ภาพเคลื่อนไหวเทคนิคการเคลื่อนไหว CGI และอนิเมชั่นคอมพิวเตอร์หรือการผสมผสานของเทคนิคเหล่านี้บางส่วนหรือทั้งหมดรวมถึงเอฟเฟกต์ภาพเพิ่มเติม

ภาพยนตร์ถูกบันทึกแบบดั้งเดิมลงในสต็อกภาพยนตร์เซลลูลอยด์โดยใช้กระบวนการทางแสงและจากนั้นฉายลงบนหน้าจอขนาดใหญ่โดยใช้ภาพยนตร์ ภาพยนตร์ร่วมสมัยมักจะเป็นดิจิตอลทั้งหมดตลอดการสร้างการจัดจำหน่ายและกระบวนการจัดแสดงในขณะที่ภาพยนตร์ที่ถ่ายทำบนภาพยนตร์มักจะมีซาวด์แทร็กออปติคัลเทียบเท่า

ภาพยนตร์เป็นสิ่งประดิษฐ์ทางวัฒนธรรมที่ผลิตโดยสังคมที่แตกต่างกัน พวกเขาเป็นตัวแทนของวัฒนธรรมเหล่านั้นและเป็นผลให้มีผลกระทบต่อพวกเขา ภาพยนตร์ถูกมองว่าเป็นรูปแบบศิลปะที่สำคัญแหล่งความบันเทิงยอดนิยมและมีศักยภาพในการให้ความรู้หรือการปลูกฝังพลเมือง ภาพยนตร์มีความสามารถทั่วโลกเนื่องจากรากฐานทางสายตา เนื่องจากการใช้การพากย์หรือคำบรรยายเพื่อแปลคำพูดเป็นภาษาอื่น ๆ ภาพยนตร์หลายเรื่องได้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวระดับนานาชาติ

เฟรมเป็นรูปภาพแต่ละภาพที่ประกอบขึ้นเป็นภาพยนตร์ ชัตเตอร์หมุนทำให้ช่วงเวลาแห่งความมืดเป็นช่วงเวลาที่แต่ละคนถูกย้ายเข้าสู่ตำแหน่งที่จะถูกฉายในการฉายภาพยนตร์เซลลูลอยด์แบบดั้งเดิม แต่ผู้ชมไม่ได้สังเกตเห็นการหยุดชะงักเนื่องจากเอฟเฟกต์ที่รู้จักกันดี ส่วนที่สองหลังจากแหล่งที่มาหายไป ปรากฏการณ์ Phi เป็นผลกระทบทางจิตวิทยาที่ก่อให้เกิดความรู้สึกของการเคลื่อนไหว

ฟิล์มถ่ายภาพเป็นสื่อกลางในการบันทึกและแสดงภาพเคลื่อนไหวดังนั้นคำว่า “ภาพยนตร์” ภาพเคลื่อนไหวสามารถเรียกได้ว่าเป็นภาพการแสดงภาพภาพเคลื่อนไหวภาพหรือสะบัด . ในคำที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือ“movie, â€â€â€â€â€œmovieâ€ได้รับการสนับสนุน หน้าจอขนาดใหญ่หน้าจอภาพยนตร์และภาพยนตร์ล้วนเป็นคำทั่วไปสำหรับทั่วไป สุดท้ายของสิ่งเหล่านี้มักใช้เป็นวลีในงานวิทยาศาสตร์และบทความสำคัญ แผ่นคำว่ามีการใช้เป็นครั้งคราวแทนที่จะเป็นหน้าจอในช่วงปีแรก ๆ โดยทั่วไปคำว่า “ฟิล์ม” ไม่ได้เป็นวลีที่มีประโยชน์ที่จะใช้เพื่ออธิบายการผลิตเชิงพาณิชย์ที่ยาวนานเนื่องจากมันคลุมเครือและต้องใช้บริบทสำหรับการตีความที่เหมาะสม

Phã© Nakisticope ได้สร้างแนวคิดการเคลื่อนไหวแบบ stroboscopic ในปี 1833 และจากนั้นก็ถูกใช้ใน Zoetrope ในปี 1866, Flipââในปี 1868 และ Praxinoscope ในปี 1877 ก่อนที่จะกลายเป็นรากฐานสำหรับโรงภาพยนตร์

อย่างน้อยที่สุดเท่าที่ปี 1843 ได้ทำการทดลองกับโปรเจ็กเตอร์แอนิเมชั่นที่ใช้ฟีนากิสปิสในช่วงต้น ระหว่างปี 1853 ถึง 1890s Jules Duboscq ขายอุปกรณ์การฉายภาพของ Nakisticope ใน

ในปี ค.ศ. 1839 ถูกคิดค้นขึ้นมา แต่อิมัลชันจำเป็นต้องได้รับการเปิดเผยที่ยาวนานเช่นนี้ซึ่งการถ่ายภาพฉากเคลื่อนไหวนั้นเป็นไปไม่ได้ ชุดภาพถ่ายของวิชาที่วางอยู่ในท่าต่าง ๆ ได้รับการพัฒนาตั้งแต่อย่างน้อย 1844 เพื่อระบุลำดับการเคลื่อนไหวหรือพงศาวดารความหลากหลายของมุมมองการรับชมที่แตกต่างกัน ด้วยการทดลองครั้งแรกในยุค 1840 และเชิงพาณิชย์ในช่วงต้นทศวรรษ 1850 การถ่ายภาพสามมิติทำให้เกิดการถ่ายภาพสื่อการถ่ายภาพโดยการเพิ่มเทคนิคในการบันทึกและการเคลื่อนไหว

โจเซฟเพลทนำเสนอในปี ค.ศ. 1849 อธิบายแผนการของเขาที่จะรวมPhã© Nakisticope เข้ากับ stereoscope ตามที่แนะนำโดยผู้สร้าง stereoscope Charles Wheatstone และใช้รูปภาพของประติมากรรมปูนปลาสเตอร์ในทิศทางต่างๆ Jules Duboscq จดสิทธิบัตรอุปกรณ์ที่รู้จักกันในชื่อ“Stã©Rã© OSCOPE-FANTASCOPE, OU Boscope €ในปี 1852 เขาเพิ่งเผยแพร่มันบนขอบสั้น ๆ แม้ว่า bioscope เป็นความล้มเหลวในเชิงพาณิชย์และยังไม่พบอุปกรณ์ที่สมบูรณ์ แต่แผ่นดิสก์ชีวภาพหนึ่งแผ่นได้รับการเก็บรักษาไว้ที่คอลเล็กชั่นที่ราบสูงของGhentâ มันมีภาพสามมิติของเครื่อง
ดาวน์โหลด Movie PNG Images Transparent Gallery

“