ay isang term na karaniwang ginagamit upang sumangguni sa isang kalagayang panlipunan na kinikilala na bunga ng anumang pisikal o mental na kapansanan, lalo na napansin sa pamamagitan ng mga pamamaraan. Ang ilan sa mga ito ay naroroon sa kapanganakan, habang ang iba pang mga kapansanan ay nangyayari sa iba’t ibang yugto ng isang tao bilang isang pagpapakita ng mga kondisyon ng genetic o bilang isang resulta ng mga salungatan at aksidente. Ang mga halimbawa ay magkakaibang antas ng pagkabulag, pagkabingi, kapansanan, at pagkawala ng mga paa. Ang mga talamak na sakit ay dapat ding idagdag sa listahang ito. Karaniwan, ang mga prostheses, tulad ng mga magnifier, braille, aid aid, sign language, crutches, wheelchair at iba pang mga katulad na aparato, ay idinisenyo upang maibsan ang kapansanan sa buhay na naranasan ng mga taong may kapansanan.

Ang konstitusyon ng mga may kapansanan na pandaigdigang ‘internasyonal ay tumutukoy sa isang kapansanan bilang “pagkawala o limitasyon ng pisikal, mental o sensory function sa isang pangmatagalan o permanenteng batayan”, at ang kapansanan ay tinukoy bilang “pagkawala o limitasyon ng mga pagkakataon upang lumahok sa normal na buhay ng isang pamayanan sa pantay na batayan sa iba dahil sa mga hadlang sa pisikal at panlipunan.

Dahil ang lahat ng malubhang kapansanan na humahantong sa kapansanan ay lilitaw na nauugnay sa isang kinikilalang kondisyong medikal, ang mga pag -aaral sa kapansanan sa kasaysayan ay batay sa isang medikal na modelo na nakatuon halos eksklusibo sa mga tao. Kasunod ng medikal na modelo, ang mga taong may kapansanan ay nahiwalay sa mga “normal” na tao at itinuturing na hindi sapat; Kulang sila sa pagiging epektibo sa sarili, na nangangailangan ng pangangalaga. Ang mga taong may kapansanan ay tinutukoy ng kanilang mga kakulangan, kung ano ang hindi nila magagawa, at hindi ang magagawa nila. Ang lipunan sa kabuuan ay hindi sinubukan na umangkop sa mga pangangailangan ng mga taong may kapansanan, isama ang mga ito, sa halip na subukang ibukod ang mga ito sa mga institusyon o sa bahay. Ang kapansanan ay nakita bilang isang problema, at ang mga taong may kapansanan ay limitado sa mga pasibo na tatanggap ng mga gamot, pangangalaga, at target na tulong sa pamamagitan ng interbensyon o kawanggawa ng gobyerno. Kahit ngayon, tulad ng befits ng isang medikal na modelo, ang mga taong may kapansanan ay itinuturing na kailangan ng rehabilitasyon. Ang mga ito ay napapailalim sa mga negatibong stereotypes at pagkiling mula sa natitirang lipunan. Bilang karagdagan, ang nakamamanghang built-up na kapaligiran ay nagpapataw ng mga paghihigpit sa kanilang kadaliang kumilos, pag-access sa trabaho at libangan.

Si Mike Oliver, isang pang -akademiko na may direktang karanasan ng kapansanan at kung ano ang nauugnay dito, ay tumatawag sa medikal na modelo na isang “indibidwal na modelo,” na gumagawa ng isang pagkakaiba -iba sa pagitan nito at ng mga modelong panlipunan na sumunod sa kilusang kapansanan noong 1970s. Si Vick Finkelstein, isa pang siyentipiko, at si Paul Hunt, isang aktibista, ay lumahok din sa paglikha ng unyon ng pisikal na kapansanan laban sa paghiwalay. Si Oliver ay nakipaglaban sa “medikal” ng kapansanan, na tinanggihan na hindi kailanman isang “medikal na modelo” ng kapansanan.
I -download ang Hindi Pinagana Png Mga Larawan Transparent Gallery.