Genellikle elektrikli amplifikatör veya amp olarak bilinen bir amplifikatör, bir sinyalin”yi artırabilen bir cihazdır. Giriş terminallerine verilen bir sinyalin genliğini artırmak için bir güç kaynağından güç kullanan iki portlu bir elektrik devresidir, bu da çıkışta orantılı olarak daha yüksek bir genliğe sahip bir sinyal ile sonuçlanır. Bir amplifikatörün kazancı, çıkış voltajı, akım veya gücün giriş voltajı, akım veya güce oranı olarak tanımlanır. Güç kazanımı birinden daha yüksek olan bir devre amplifikatör olarak bilinir.

Bir amplifikatör bağımsız bir ekipman parçası veya başka bir cihaza gömülü bir elektrik devresi olabilir. Amplifikatörler neredeyse tamamen ekipmanlarda yaygın olarak kullanılır ve çağdaş elektronikler için gereklidir. Amplifikatörler çeşitli şekillerde sınıflandırılır. Amplifiye edilen elektrik sinyalinin ‘bir yoludur. Ses amplifikatörleri, örneğin, 20 kHz’den az frekanslarla sinyalleri büyütür, RF amplifikatörleri 20 kHz ve 300 GHz arasındaki frekansları yükseltir ve servo amplifikatörleri ve enstrümantasyon amplifikatörleri, doğrudan akıma kadar çok düşük frekanslara sahip olabilir.

Amplifikatörler ayrıca sinyalde fiziksel olarak bulundukları yere göre sınıflandırılabilir; Örneğin, diğer sinyal işleme aşamalarından önce bir önsözleyici gelebilir. 1906 yılında Lee Deâ tarafından geliştirilen triyot vakum tüpü, 1912’de ilk amplifikatörlere yol açan ilk pratik elektrik cihazıydı. Transistörler günümüzde amplifikatörlerin çoğunda kullanılmaktadır.

1906 yılında Lee de Forest tarafından geliştirilen triyot vakum tüpü, 1912 civarında ilk amplifikatörlere yol açan ilk pratik önemli cihazdı. 1960’lara kadar 1970’lere kadar vakum tüpleri, neredeyse tüm amplifikatörlerde kullanıldı. transistörler. Günümüzde çoğu amplifikatörde transistörler kullanılmasına rağmen, vakum tüpleri hala belirli uygulamalarda kullanılmaktadır.

Başlangıçta 1876’da icat edilen ses şeklinde sesin geliştirilmesi, sinyal iletimini daha uzun mesafelerde genişletmek için elektrik sinyallerinin genliğini yükseltme ihtiyacını gerektirdi. Bu zorluk, boşa harcanan istasyonlardaki aracı cihazlar kullanılarak telgrafta ele alındı ​​Â Â Â bir sinyal kaydedici ve verici çalıştırarak, bir röle oluşturarak, bir sonraki iletim ayağı her ara maddede yerel bir enerji kaynağı tarafından beslenecek istasyon. Dubleks iletimi için iki yönlü röle tekrarlayıcıları oluşturuldu, yani telgraf iletimi için C. F. Varley ‘sâ ile başlayarak her iki yönde iletildi ve alındı.

Dubleks iletiminin zorluğu, Amerikan Telefon ve Telgraf Şirketi’nin H. E. Shreeve’sinin arka arkaya granül verici ve elektrodinamik alıcı çiftlerinden oluşan bir telefon tekrarlayıcı oluşturma girişimlerini geliştirdiği 1904 yılına kadar başarılı bir şekilde ele alınmadı. Shreeve tekrarlayıcı başlangıçta Boston ve Amesbury, Massachusetts arasındaki bir çizgi üzerinde test edildi ve daha sofistike birimler uzun bir süre kullanıldı. Negatif direnç cıva lambalarının yüzyılın başlarında yükseltildiği keşfedildi ve aynı zamanda küçük olmasına rağmen tekrarlayıcılara da denildiler.

1902’de termiyonik valflerin icadı, tamamen elektronik bir sinyal amplifikasyonu tekniğini sağladı. 1906’da Lee de Forest tarafından oluşturulan Audion Triode, bu tür cihazların ilk pratik versiyonuydu ve 1912’de ilk amplifikatörlere yol açtı. Bir sinyali geliştirmek için yaygın olarak kullanılan tek cihaz telgraf rölesiydi, amplifiye edici vakum tüpü idi. başlangıçta elektron rölesi olarak adlandırılır. Triodlar 1915’te yaygın olarak kullanıldığında, her ikisi de Latin ampifikare’den türetilen ifadeler amplifikatörü ve amplifikasyonu ilk olarak bu yeni kapasiteyi tanımlamak için kullanıldı.

Amplifikatör vakum tüpü, elektrik teknolojisini devrim yarattı ve aktif elektrikli cihazlar teknolojisi olarak bilinen yeni bir elektronik elektronik üretti. Uzun mesafeli çizgiler, halka açık hoparlör sistemleri, yayınlama, konuşan hareketli resimler, gerçekçi ses, radar, Â ve en eski bilgisayarların hepsi onun tarafından mümkün kıldı. Vakum tüpleri son 50 yıldır neredeyse tamamen elektrikli ürünlerde kullanılmıştır. Pozitif, erken tüp amplifikatörlerinde yaygındı, bu da kazancı arttırdı, ancak aynı zamanda amplifikatörü dengesiz ve salınmaya eğilimli hale getirdi. 1920’lerde ve 1940’larda, Â Â telefon laboratuvarları amplifikatörlerin matematiksel teorisinin çoğunu yarattı.

Erken amplifikatörler, Harold Black 1934’te olumsuz geribildirim keşfedene kadar, genellikle yaklaşık%5 olan önemli bozulma seviyelerine sahipti ve bu da daha az gücün dengesizliğinde bozulma seviyelerinin önemli ölçüde düşürülmesine izin verdi. Harry Nyquist ve Hendrik Wade Bode amplifikasyon teorisine daha fazla katkıda bulundular.

40 yıl boyunca, vakum tüpü esasen, özel güç cihazlarının yanı sıra, manyetik amplifikatör ve amplidyin dışında mevcut olan tek amplifikasyon cihazıydı. Güç yarı iletken transistörlerinin daha uygun maliyetli hale geldiği ve daha hızlı çalışma hızlarına sahip olduğu yirminci yüzyılın ikinci kısmına kadar güç kontrol devrelerinde manyetik amplifikatörler kullanıldı.

Transistör 1950’lerde daha küçük ve daha yüksek kaliteli amplifikatörleri etkinleştirene kadar, işitme engelli için telefon abone setlerinde ayarlanabilir amplifikatörlerde eski Shreeve elektroakustik karbon tekrarlayıcılar kullanıldı.
Amplifikatör PNG görüntüleri şeffaf galeri indirin.