Estetikçilik, literatür, güzel sanatlar, Â ve diğerlerinde sosyo-politik konuların ve duruşların üzerindeki değer ve etkileri vurgulayan on dokuzuncu yüzyılın sonlarında bir hareketti. Bu, hareketin sanatının, ahlaki, alegorik, teolojik veya benzer bir benzer ”olmak yerine, her şeyden önce güzel olacak şekilde yaratıldığı anlamına geliyordu.

1860’larda, William Morris ve Dante Gabriel Rossetti de dahil olmak üzere sanatçıların ve tasarımcıların radikal bir stüdyolarında ve evlerinde başladı, 1851 Büyük Sergide ortaya çıktığı gibi, yeni yaşam yollarına karşı yeni yaşam yollarını araştıran reformcular Hyde Park, Â ve Walter Pater ve Oscar Wilde gibi önemli yazarlar tarafından desteklendi. 19. yüzyılın sonlarında İngiltere’de popülerlik kazandı, Walter Pater ve Oscar Wilde gibi önemli yazarlar bunu destekledi. 1870’lerde ve 1880’lerde gelişen bir eleştirmen olan Walter Hamilton, 1882’de İngiltere’deki estetik hareketi serbest bırakan eğilimi ilk tanımlayan oldu.

Birçok Viktorya, edebiyat ve sanatın temel etik roller oynadığını hissetti, bu nedenle estetikçilik ana akım Viktorya dönemi ideallerini sorguladı. “Estetik hareket, on dokuzuncu yüzyılda İngiltere’nin kaba materyalizmine çarpıcı ve bazen çarpıcı bir kontrast içinde duruyordu”, Fiona McCarthy Guardian’da yazıyor. 1890’larda, estetikçiliğe sahip kökleri olan bir terim olan çöküş, genel olarak yaygın olarak kullanıldı.

Oxford  Walter Pater ve yazıları, 1867 ve 1868 yılları arasında yayınlandı, burada bir güzellik idealiyle tamamen yaşaması gerektiğini iddia etti, İngiliz çökmekte olan yazarlara büyük ölçüde ilham verdi. Rönesans tarihindeki çalışmalar, on dokuzuncu yüzyılın sonlarında sanat seven genç erkekler arasında çok değerliydi. Çökmekte olan hareketin yazarları, kökeni tartışmalı olan “Art” adlı aşkına € œ € œ `â € œ` `ifadesini popülerleştirdiler.

Bazıları filozof Victor kuzeni tarafından icat edildiğini söylüyor, ancak Angela Leighton kendisinde formda yazıyor: şiir, estetikçilik ve Benjamin Constant’ın kelimeyi 1804 gibi erken kullandığı bir kelimenin mirası. “Sanat ve ahlak arasında gerçek bir bağlantı olmadığı anlamına gelen terimi alan Ophile Gautier tarafından.

Estetik sanatçılar ve yazarlar, sanatın ahlaki veya duygusal temaları iletişim kurmak yerine rafine şehvetli zevk vermesi gerektiğine inanma eğilimindeydi. Sonuç olarak, John Ruskin’in, Matthew Arnold’un ve George Macdonald’ın sanat fikrini ahlaki veya faydalı olarak reddettiler. sadece güzel olması ve öğretim değeri yoktu. Esteziler, sanatın en temel unsuru olarak gördükleri bir güzellik ibadetini kurdular. Hayatın sanatı taklit etmesi gerektiğini iddia ettiler.

Sanatla karşılaştırıldığında, tasarımda kaba ve eksik olarak gördüler. Bildirge, duygusallık, sembollerin ağır kullanımı ve sinaestetik/fikirler, kelimeler, renkler ve müzik arasındaki bağlantı yerine öneri, stilin önemli özellikleridir. Tonu ayarlamak için müzik kullanıldı.

Estezilerden önce John Keats ve Percy Bysshe Shelley ve kendileri ruhun mirasçıları olan Raphaelites’in birçoğu vardı. There are a few notable parallels between the Pre-Raphaelite and Aesthete philosophies: Dedication to the concept of “Art for the Sake of Art”;  for, and continual strive for, beauty; görsel ve edebi sanatlar aracılığıyla kaçış; titiz ve öz-bilinçli işçilik; ve birçok ortamın sanatlarını birleştirmede paylaşılan bir. Bu son kavram vurgudur
Şairin heykeltıraş ve ressama benzetildiği Ophile Gautier’in şiirinde yer aldı. Estetikçilik en çok Dante Gabriel Rossetti ve Edward Burne-Jones ile yakından bağlantılıdır.

Bununla birlikte, estetikçiliğe yaklaşımları, “sanat uğruna”, daha ziyade, bu ideallerin, güzellik, sevgi ve temizliğin bu ideallerinin şiddetli bir şekilde yeniden ortaya çıkmasına dayanmıyordu. , on dokuzuncu yüzyılın ortalarında caydırmak çok gerekli.
Mavi Estetik Png Görüntüler Şeffaf Galeri indir.