Bir bulutsu, yıldızlararası bulutların ayrı ayrıdır. İfade başlangıçta Samanyolu’nun ötesindeki galaksiler gibi dağılmış herhangi bir astronomik nesne için kullanıldı.

Vesto Slipher, Edwin Hubble ve diğerleri yirminci yüzyılın başlarında galaksilerin gerçeklerini kanıtlamadan önce; Andromeda  Andromeda Bulutsusu olarak adlandırıldı. Edwin Hubble’a göre, çoğu bulutsu ile bağlantılıdır ve Starlight tarafından aydınlatılır. Ayrıca ürettikleri spektrumlara dayanarak bulutsu sınıflandırmasına da yardımcı oldu.

Nebulaların büyük çoğunluğu yüzlerce ışık yılı çapında. Çıplak gözle görülebilen bir bulutsu daha büyük görünür, ancak yakın bir mesafeden daha parlak olmaz. Gökyüzündeki en parlak bulutsu olan Orion Nebula, çıplak gözle görülebilir ve erken gökbilimciler onu göz ardı etmesine rağmen, dolu bir alanı dolu bir alanı kaplar.

Çevreden daha yoğun olmalarına rağmen, çoğu bulutsu Dünya’da üretilen herhangi bir boşluktan çok daha az yoğundur; Dünyanın büyüklüğünde bir bulut bulutu, toplam kütlesi sadece birkaç kilo olacaktır. Gömülü sıcak yıldızlar tarafından üretilen floresan nedeniyle birçok bulutsu görülebilir, diğerleri ise sadece uzun maruziyetler ve spesifik filtrelerle tespit edilebilecek kadar dağınıktır.

Tauri değişken yıldızları belirli bulutsuları farklı şekillerde aydınlatır. Nebulalar, daha fazla madde çeken yoğun bölgeler üretmek için bu bölgelerde bir araya gelen, bu bölgelerde birlikte, yaratılışın â € “ â € ‘da görüldüğü gibi sık sık şekillendirme alanlarıdır. ve sonunda yıldız oluşturacak kadar yoğun büyür. Gezegenler ve diğer gezegen sistemleri nesnelerinin artık malzemeden oluştuğu düşünülmektedir.
Oluşum
Nebula’nın birçok formunun bir dizi yaratıcı yöntemi vardır. Bazı bulutsular yıldızlar tarafından yaratılırken, diğerleri yıldızlararası ortamda halihazırda mevcut olan gaz tarafından oluşturulur. Yıldızlararası gazın en soğuk ve en yoğun fazı olan dev moleküler bulutlar, daha dağınık gazın soğutulması ve yoğunlaşması nedeniyle gelişebilir. Örneğin gezegensel bulutsular, yıldız gelişiminin ikinci aşamalarında bir yıldız tarafından çıkarılan malzemeden yaratılır.

Büyük moleküler bulutlarla bağlantılı emisyon bulutları yıldız oluşturan alanlar olarak bilinir. Bunlar, bir moleküler bulut ağırlığının altında çöktüğünde oluşur ve yıldızların oluşumuna neden olur. Çekirdekte büyük yıldızlar gelişebilir, çevredeki gazı iyonlaştırabilir ve optik dalga boylarında görünür hale getirebilir. H II alanı, büyük yıldızları çevreleyen iyonize hidrojen bölgesidir, oysa fotodissosisasyon bölgesi, H II bölgesini çevreleyen nötr hidrojenin kabuklarıdır.

Orion Nebula, Rozet Bulutsusu ve Omega Bulutsusu yıldız oluşturan alanlara örnektir. Yıldız Oluşumu  Büyük Yıldız Süpernova Patlamaları, Yıldız Rüzgarları veya Ultraviyole  büyük yıldızlardan veya düşük kütleli yıldızlardan çıkışlar bulutu rahatsız edebilir ve sonunda birkaç milyon yıl sonra bulutsuyu yok edebilir.

Büyük, kısa ömürlü yıldızların ölüm boğazları olan süpernova patlamaları, diğer bulutsu üretir. Supernova’nın merkezi tarafından üretilen ve kompakt nesne, malzemeleri â tarafından fırlatır. Nebula in ‘bunun en iyi örneklerinden biridir.

SN 1054, 1054 yılında meydana gelen bir süpernovaya verilen isimdir. Patlamadan kaynaklanan kompakt nesne şu anda Yengeç Bulutsusu’nun merkezinde bulunur ve çekirdeği bir nötron yıldızıdır.

Diğer bulutsular gezegensel bulutsuları alır. Bu, The ‘gibi düşük kütleli bir yıldızın son aşamasıdır. Kırmızı devler, 8 – 10 güneş kütlesine kadar yıldızlardan ortaya çıkıyor, atmosferlerindeki titreşimler nedeniyle dış katmanlarını sürekli olarak kaybediyor. Bir yıldız yeterince malzeme kaybettiğinde, yükselir ve yaydığı ultraviyole ışık çıkardığı bulutsu iyonlaştırabilir. Güneşimiz, çekirdeğinin beyaz olarak kalmasıyla gezegensel bir bulutsusa verecek.
Nebula Png Görüntüler Şeffaf Galeri indir.