Een versterker, vaak bekend als een elektrische versterker of versterker, is een apparaat dat het signaal kan stimuleren. Het is een elektrisch circuit met twee poorten dat vermogen van een stroombron gebruikt om de amplitude van een signaal aan de ingangsterminals te vergroten, wat resulteert in een signaal met een evenredig hogere amplitude bij de uitgang. De versterking van een versterker wordt gedefinieerd als de verhouding van uitgangsspanning, stroom of vermogen tot ingangsspanning, stroom of vermogen. Een circuit met een vermogenswinst hoger dan een staat bekend als een versterker.

Een versterker kan een op zichzelf staand apparaat zijn of een elektrisch circuit ingebed in een ander apparaat. Versterkers worden op grote schaal gebruikt in bijna alle apparatuur, en ze zijn essentieel voor hedendaagse elektronica. Versterkers worden op verschillende manieren geclassificeerd. Het elektrische signaal dat wordt versterkt, is een manier. Audioversterkers, bijvoorbeeld, vergroten signalen met frequenties van minder dan 20 kHz, RF -versterkers versterken de frequenties tussen 20 kHz en 300 GHz en servo -versterkers en instrumentatieversterkers kunnen met zeer lage frequenties omlaag om de stroom te leiden.

Versterkers kunnen ook worden geclassificeerd op basis van waar ze zich fysiek in het signaal bevinden; Een voorversterker kan bijvoorbeeld vóór andere signaalverwerkingsfasen komen. De Triode -vacuümbuis, ontwikkeld in 1906 door Lee deâ, was het eerste praktische elektrische apparaat dat kon versterken, wat leidde tot de eerste versterkers in 1912. Transistors worden tegenwoordig in de meeste versterkers gebruikt.

De Triode -vacuümbuis, ontwikkeld in 1906 door Lee de Forest, was het eerste praktische opmerkelijke apparaat dat kon vergroten, wat leidde tot de eerste versterkers rond 1912. Tot de jaren zestig uit de jaren zestig werden vacuümbuizen in bijna alle versterkers gebruikt totdat ze werden vervangen door bijna alle versterkers totdat ze in bijna alle versterkers werden gebruikt totdat ze in bijna alle versterkers werden gebruikt totdat ze in bijna alle versterkers werden gebruikt, transistoren. Hoewel transistoren tegenwoordig in de meeste versterkers worden gebruikt, worden vacuümbuizen nog steeds in specifieke toepassingen gebruikt.

De ontwikkeling van audio in de vorm van de, die oorspronkelijk in 1876 werd uitgevonden, vereiste de noodzaak om de amplitude van elektrische signalen te verhogen om signaaloverdracht over langere afstanden uit te breiden. Deze moeilijkheid werd behandeld in telegrafie met behulp van intermediaire apparaten op stations die het verspilde vervangen door een signaalrecorder en zender back-to-back te laten lopen, waardoor een relais werd gevormd, zodat de volgende been van transmissie werd gevoed door een lokale energiebron bij elke tussenliggen station. Bidirectionele relais repeaters werden gemaakt voor duplex-transmissie, d.w.z. verzending en ontvangen in beide richtingen, te beginnen met C. F. Varley’s voor telegraaf transmissie.

De moeilijkheid van duplex-transmissie werd niet met succes aangepakt tot 1904, toen H. E. Shreeve van de Amerikaanse telefoon en telegraafbedrijf eerdere pogingen verbeterde om een ??telefoonrepeater te bouwen bestaande uit back-to-backâ-granule zender en elektrodynamische ontvangers. De Shreeve -repeater werd aanvankelijk getest op een lijn tussen Boston en Amesbury, Massachusetts en meer geavanceerde eenheden werden voor een lange periode in gebruik. Negatieve weerstandskwiklampen werden ontdekt om rond de eeuwwisseling te versterken, en ze werden ook geprobeerd in repeaters, hoewel met weinig.

De uitvinding van thermionische kleppen in 1902 maakte een volledig elektronische techniek van signaalversterking mogelijk. De Audion Triode, gemaakt door Lee de Forest in 1906, was de eerste praktische versie van dergelijke apparaten, wat leidde tot de eerste versterkers in 1912. Omdat het enige eerdere apparaat dat uitgebreid werd gebruikt om een ??signaal te verbeteren het telegraafrelais was, was de versterkingsvacuümbuis was Aanvankelijk aangeduid als een elektronenrelais. Toen triodes in 1915 op grote schaal werden gebruikt, werden de zinnenversterker en versterking, beide afgeleid van de Latijnse amplificare, eerst gebruikt om deze nieuwe capaciteit te beschrijven.

De versterkende vacuümbuis heeft een revolutie teweeggebracht in elektrische technologie, die een nieuwe elektronica bekende die bekend staat als actieve elektrische apparatentechnologie. Lange afstand lijnen, sprekerssystemen voor openbaar, uitzendingen, pratende films, realistische audio, radar, Â en de vroegste computers werden er allemaal haalbaar door gemaakt. Vacuümbuizen werden de afgelopen 50 jaar in bijna alle elektrische producten gebruikt. Positief was gebruikelijk in vroege buisversterkers, die de winst verhoogden maar ook de versterker onstabiel en vatbaar maakten voor oscillatie. In de jaren 1920 en 1940 creëerden telefonische laboratoria het grootste deel van de wiskundige theorie van versterkers.

Vroege versterkers hadden significante vervormingsniveaus, over het algemeen ongeveer 5%, totdat Harold Black negatieve feedback ontdekte in 1934, waardoor de vervormingsniveaus aanzienlijk werden verlaagd bij de afweging van mindere macht. Harry Nyquist en Hendrik Wade Bode hebben verdere bijdragen geleverd aan de versterkingstheorie.

Gedurende 40 jaar was de vacuümbuis in wezen het enige beschikbare versterkende apparaat, afgezien van gespecialiseerde vermogensapparaten – de magnetische versterker en amplidyne. Magnetische versterkers werden gebruikt in stroomcontrolecircuits tot het tweede deel van de twintigste eeuw, toen Power Semiconductor-transistoren kosteneffectiever werden en snellere operationele snelheden hadden.

Totdat de transistor in de jaren 1950 kleinere en hogere kwaliteitsversterkers mogelijk maakte, werden de oude Shreeve -elektro -akoestische koolstofrepeaters gebruikt in verstelbare versterkers in telefoonsets voor de gehoor.
Download versterker PNG Images Transparante galerij.