Klei is een fijnkorrelig natuurlijk materiaal dat rijk is aan kleimineralen. Wanneer nat, worden klei flexibel vanwege een moleculaire laag van rond de klei, maar wanneer ze droog of schieten, worden ze hard, bros en niet Het merendeel van de pure kleimineralen is wit of gekleurd, maar onzuiverheden kunnen natuurlijke klei een reeks kleuren geven, zoals een roodachtig of bruinachtig-van kleine hoeveelheden ijzeroxide.

Klei is de vroegste keramische substantie die is ontdekt. De kenmerken van Clay werden ontdekt door Prehistoricâ, die het gebruikte om aardewerk te maken. Clayabletten waren het oudste bekende medium, en enkele van de vroegste aardewerkfragmenten zijn gedateerd tot ongeveer 14.000 v.Chr. Klei wordt gebruikt in verschillende moderne industriële processen, waaronder papier, cementproductie en chemische filtratie. Tussen de helft en tweederde van de bevolking van de bevolking leeft nog steeds in structuren die klei gebruiken als een lading-dragend raamwerk, dat meestal in baksteen wordt gebakken.

Klei is een veel gebruikt materiaal. De meest voorkomende sedimentaire is schalie, die voornamelijk uit klei bestaat. Kleien worden onderscheiden van andere fijnkorrelige bodems door variaties in grootte en mineralogie, ondanks het feit dat veel natuurlijk voorkomende afzettingen zowel slib als klei bevatten. Silts hebben grotere deeltjesgroottes dan klei omdat het fijnkorrelige bodems zijn die geen kleimineralen bevatten.

LOAM is een, slib- en kleimix met minder dan 40% klei -gehalte. Bodems die veel zwellende klei bevatten, die kleimineralen zijn die veel uitbreiden wanneer ze water absorberen, zijn een groot probleem in civiele techniek.

De vloeibaarheid van Clay, terwijl het nat is en het vermogen om te verharden wanneer gedroogd of afgevuurd zijn, zijn de onderscheidende mechanische eigenschappen. Kleien zijn extreem plastic gedurende een breed scala aan watergehalte, van een minimaal watergehalte waarbij de klei gewoon vochtig genoeg is om te vormen tot een maximaal watergehalte waar de gevormde klei net droog genoeg is om zijn te behouden.

De plastic limiet van kaolinietklei is ongeveer 36 procent tot 40 procent, terwijl de vloeistoflimiet ongeveer 58 procent tot 72 procent is. De hoeveelheid mechanische arbeid die nodig is om een ??stuk klei-plat te rollen, toont de taaiheid van hoogwaardige klei. Het heeft een hoge interne samenhang, wat zijn hardheid verklaart.

Clay heeft een hoog klei -mineraalgehalte, dat het zijn plasticiteit geeft. Klei -mineralen zijn hydrous -phyllosilicaatmineralen bestaande uit aluminium en siliciumionen die samen worden gekoppeld door zuurstof en hydroxylionen vormen kleine, dunne platen. Deze platen zijn sterk maar flexibel, en ze zijn samen in natte klei. De deeltjes die opkomen bieden de samenhang die klei plastic maakt. Het verband tussen de platen in kaolinietklei wordt geleverd door een laag water dat waterstof samenbindt. De bindingen zijn zwak genoeg om de platen langs elkaar te laten glippen terwijl de klei is gevormd, maar sterk genoeg om de platen op zijn plaats te houden en de gevormde klei zijn vorm te behouden zodra deze is gebeeldhouwd.

De meeste watermoleculen zijn verdwenen terwijl de klei droogt, en de platen waterstof binden rechtstreeks aan elkaar, waardoor de gedroogde klei stijf maar toch bros is. Als de klei weer nat is, keert deze terug naar zijn oorspronkelijke plastic toestand. Een uitdrogingsproces treedt op wanneer de klei wordt verbrand tot de aardewerkstadium, waardoor meer water uit de klei wordt verwijderd en kleiplaten permanent aan elkaar kan vastklampen via sterkere covalente binding, waardoor de stof wordt versterkt.

Wanneer de klei-minerale kaolin weer nat is, transformeert deze in metakaolin, een niet-clay-substantie die stijf en hard blijft. De Metakaolin wordt herkristalliseerd in nog sterkere mineralen, terwijl het wordt afgevuurd door de steengoed- en porseleinen fasen.
Download klei png afbeeldingen transparante galerij.