is een term die gewoonlijk wordt gebruikt om te verwijzen naar een sociale toestand die wordt erkend als het resultaat van een fysieke of mentale beperking, voornamelijk gedetecteerd door middel van procedures. Sommigen van hen zijn aanwezig bij de geboorte, terwijl andere stoornissen voorkomen in verschillende stadia van een persoon als een manifestatie van genetische aandoeningen of als gevolg van conflicten en ongevallen. Voorbeelden zijn verschillende mate van blindheid, doofheid, beperking en verlies van ledematen. Chronische ziekten moeten ook aan deze lijst worden toegevoegd. Doorgaans zijn prothesen, zoals vergrootders, braille, gehoorapparaten, gebarentaal, krukken, rolstoelen en andere soortgelijke apparaten, ontworpen om de handicap in het leven te verlichten dat personen met een handicap ervaren.

De samenstelling van de internationale van gehandicapten definieert een beperking als “het verlies of de beperking van fysieke, mentale of sensorische functie op een lange of permanente basis”, en handicap wordt gedefinieerd als “verlies of beperking van mogelijkheden om deel te nemen aan het normale leven van een gemeenschap op gelijkwaardige basis met anderen vanwege fysieke en sociale barrières.

Aangezien alle ernstige handicaps die tot handicap leiden, geassocieerd lijken met een erkende medische aandoening, zijn historisch handicapstudies gebaseerd op een medisch model dat zich bijna uitsluitend op mensen richt. Volgens het medische model werden mensen met een handicap gescheiden van “normale” mensen en als onvoldoende beschouwd; Ze misten zelfeffectiviteit, wat zorg nodig had. Mensen met een handicap werden bepaald door hun tekortkomingen, wat ze niet konden doen, en niet wat ze konden doen. De samenleving als geheel probeerde zich niet aan te passen aan de behoeften van mensen met een handicap, integreer ze, in plaats van te proberen ze te isoleren in instellingen of thuis. Vermindering werd als een probleem gezien en mensen met een handicap waren beperkt tot passieve ontvangers van drugs, zorg en gerichte hulp door overheidsinterventie of liefdadigheid. Zelfs vandaag, als een medisch model, worden mensen met een handicap geacht revalidatie nodig te hebben. Ze zijn onderworpen aan negatieve stereotypen en vooroordelen van de rest van de samenleving. Bovendien legt de alomtegenwoordige bebouwde omgeving beperkingen op aan hun mobiliteit, toegang tot werkgelegenheid en recreatie.

Mike Oliver, een academicus met directe ervaring van handicap en wat ermee wordt geassocieerd, noemt het medische model een ‘individueel model’, waardoor een binair onderscheid is en de sociale modellen die de handicapbeweging in de jaren zeventig volgden. Vick Finkelstein, een andere wetenschapper, en Paul Hunt, een activist, namen ook deel aan de oprichting van de unie van de fysiek gehandicapte tegen segregatie. Oliver vocht tegen de ‘medische’ van handicap en ontkende dat er nooit een ‘medisch model’ van handicap was.
Download uitgeschakeld PNG Images Transparante Gallery.