Wereldwijde onevenwichtigheden verwijzen naar een situatie waarin sommige landen meer activa hebben dan andere landen. Theoretisch, wanneer de lopende rekening in evenwicht is, heeft deze nulwaarde: kapitaalinstroom en uitstromen worden onderling geannuleerd. Daarom, als de lopende rekening voortdurend een tekort voor een bepaalde periode vertoont, wordt gezegd dat het een onbalans aangeeft. Aangezien per definitie alle lopende rekeningen en netto buitenlandse activa van landen van de wereld gelijk moeten worden aan nul, beginnen andere landen aan andere landen te verschijnen. In de afgelopen jaren is wereldwijde onbalans een probleem geworden in de rest van de wereld. De Verenigde Staten hebben een langetermijntekort, net als vele andere geavanceerde economieën, terwijl het tegenovergestelde waar is in Azië en opkomende economieën.

In vergelijking met eerdere globale onevenwichtigheden heeft de huidige periode ongekende kenmerken. Voor het eerst stromen kapitaalstromen voornamelijk van opkomende markteconomieën tot geavanceerde economieën. Bovendien is de positie van buitenlandse activa zowel in bruto als in netto termen veel groter geworden, en de mate van kapitaalmobiliteit is de hoogste in de afgelopen decennia. Daarom is de omvang van deze onevenwichtigheden alleen vergelijkbaar met de periode vóór de Eerste Wereldoorlog.

Bovendien zijn de voorwaarden waaronder ze zijn ontstaan, anders. De nieuwkomers, die voorheen in de periferie van Wereldhandel en financiën stonden, zijn een belangrijk onderdeel van de internationale markten geworden na het proces van economische liberalisering, lagere transportkosten, informatietechnologie en verdieping van de financiële markten en wereldwijde grondstoffenketens.

De financiële banden tussen economieën zijn ook toegenomen. Macro-economische en financiële omstandigheden verbeterden, vooral in 2003-2007, met record economische groei en lage volatiliteit op de financiële markten. Zoals later zal worden uitgelegd, zijn dit belangrijke factoren die bijdragen aan een verhoogde globalisering op de financiële markten.

De wereldwijde onbalans hielp de financiële crisis te voeden, hoewel dit niet deed. Een overvloed aan besparingen hielp bij het verminderen van obligatierendementen via overzeese aankopen. Deze daling van de rentetarieven, naast ander beleid dat door centrale banken wordt aangenomen, stimuleert het nemen van risico’s en risico -onderschatting op het gebied van financiële innovatie, die ook door deze financiële omgeving kan worden gestimuleerd. Het hielp ook bij het vergroten van de hefboomwerking in geavanceerde economieën en het creëren van een woningbubbel in veel van hen door ontspannen kredietvoorwaarden.

Bovendien leidt de groei van financiële banden tot een snelle verspreiding van de economie. Het is gemakkelijk om te beweren dat het economische beleid van opkomende markten de ontwikkelde economie heeft ertoe gebracht om geld goedkoop in het buitenland te lenen en bubbels te financieren op de woning- en financiële markten.

Download Imbalance PNG Images Transparante Gallery.