Popâ is een soort kunst waarin alledaagse dingen worden gebruikt als onderwerp en vaak fysiek in het stuk worden opgenomen.

De pop -kunstbeweging was in de eerste plaats een Britse en Amerikaanse culturele fenomenen van de late jaren 1950 en vroege jaren zestig en werd door kunstcriticus Lawrence Alloway genoemd in verwijzing naar de eenvoudige iconografie van de beeldhouwkunst. Pop Artistsâ Roy Lichtenstein, Andy Warhol, Claes Oldenburg, Tom Wesselman, James Rosenquist en Robert Indiana, evenals David Hockney en Peter Blake uit de ‘, stonden bekend om het afbeelden van alle delen van de populaire cultuur die een aanzienlijk effect hadden op huidigeâ.

Hun iconografie, dat was afgeleid van, stripverhaal, filmtijdschriften, en alle vormen van ‘, werd nadrukkelijk en objectief gepresenteerd, zonder lof of veroordeling, maar met overweldigende onmiddellijkheid, en door de precieze commerciële technieken die werden gebruikt door de iconografie van de iconografie.

Na de suprematie van zeer persoonlijk expressionisme in zowel de en ‘, was Pop Art een poging om terug te keren naar een meer objectieve, algemeen geaccepteerde stijl van kunst. Het was ook iconoclastisch en verzette zich tegen het verleden ⠀ œHigh Art⠀ overheersing en de pretenties van andere huidige avant-garde kunst. Pop Art werd een cultureel evenement als gevolg van de intieme weergave van een bepaalde sociale context en de snelle acceptatie van de massamedia van de gemakkelijk te begrijpen beelden.

Hoewel tegenstanders pop-kunst beschouwden als vulgair, spectaculaire, niet-en een grap, beschouwden de voorstanders het als een democratische en niet-discriminerende vorm van kunst die kenners en ongeschoolde toeschouwers samenbracht.

In hun werken streefden de meeste popartiesten op een onpersoonlijke, urbane houding. Sommige popkunst, zoals de hangende items van Oldenburg en de repetitieve herhalingen van Warhols van hetzelfde basisbeeld, zijn discreet sociaal kritisch, terwijl anderen, zoals Segal’s enigmatische, eenzame tableaux, ongegeneerd expressionistisch zijn.

American Pop Art was meestal iconisch, naamloos en confronterend; Engelse popkunst daarentegen was subjectiever en referentiever en uitdrukte een perspectief van popcultuur, misschien beïnvloed door de geografische afstand van Engeland en werden grotendeels behandeld door Engelse popmuzikanten als onderwerpen als onderwerpen als onderwerpen , zelfs metaforen; Desalniettemin leken sommige Amerikaanse popartiesten deze concepten. Warhol’s slogan was bijvoorbeeld ⠀ œIk geloof dat iedereen een machine zou moeten zijn, ⠀ en hij probeerde werken te maken die een machine zou hebben gecreëerd.

Pop Art heeft kritiek gekregen als een soort kunst die goed is aangepast aan de zeer technische, massa-media-georiënteerde samenlevingen van westerse landen. Hoewel het voor het eerst werd afgewezen door het publiek, had het zich tegen het einde van de twintigste eeuw gevestigd als een van de meest bekende kunsttrends.
Download POP PNG Images Transparante Gallery.