สุนทรียศาสตร์คือการเคลื่อนไหวในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าที่เน้นคุณค่าและผลกระทบเหนือหัวข้อทางสังคมและการเมืองและสถานการณ์ในวรรณคดีศิลปะและอื่น ๆ นั่นหมายความว่าศิลปะการเคลื่อนไหวถูกสร้างขึ้นเป็นอันดับแรกและสำคัญที่สุดที่จะสวยงามมากกว่าที่จะมีคุณธรรม, เชิงเปรียบเทียบ, เทววิทยาหรืออื่น ๆ ที่คล้ายคลึงกันâ€â€â€œARTเพื่อประโยชน์ของศิลปะ

มันเริ่มต้นขึ้นในยุค 1860 ในสตูดิโอและบ้านของศิลปินและนักออกแบบที่รุนแรงรวมถึง William Morris และ Dante Gabriel Rossetti นักปฏิรูปที่สำรวจวิธีการใหม่ของการต่อต้านมาตรฐานของมาตรฐาน ที่ Hyde Park และได้รับการสนับสนุนจากนักเขียนที่มีชื่อเสียงเช่น Walter Pater และ Oscar Wilde มันได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ในอังกฤษโดยมีนักเขียนที่มีชื่อเสียงเช่น Walter Pater และ Oscar Wilde สนับสนุน วอลเตอร์แฮมิลตันนักวิจารณ์ที่เจริญรุ่งเรืองในยุค 1870 และ 1880 เป็นคนแรกที่ระบุแนวโน้มปล่อยขบวนการสุนทรียศาสตร์ในอังกฤษในปี 1882

วิคตอเรียหลายคนรู้สึกว่าวรรณกรรมและศิลปะมีบทบาททางจริยธรรมที่สำคัญดังนั้นความงามเชิงสุนทรียศาสตร์จึงถามอุดมคติของวิคตอเรียกระแสหลัก “การเคลื่อนไหวของสุนทรียศาสตร์ยืนอยู่ในความแตกต่างและน่าทึ่งในบางครั้งความแตกต่างที่น่าทึ่งกับวัตถุนิยมที่โหดร้ายของสหราชอาณาจักรในศตวรรษที่สิบเก้า Fiona McCarthy เขียนใน Guardian ในยุค 1890 ความเสื่อมโทรมคำที่มีรากฐานมาจากความงามถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายตลอด

วอลเตอร์พ่อและงานเขียนของเขาที่ตีพิมพ์ระหว่างปี 2410 ถึง 2411 ซึ่งเขาอ้างว่าต้องมีชีวิตอยู่อย่างเต็มที่ด้วยอุดมคติของความงามเป็นแรงบันดาลใจให้กับนักเขียนชาวอังกฤษอย่างมาก การศึกษาในประวัติศาสตร์ของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการมีคุณค่าอย่างมากในหมู่ชายหนุ่มรักศิลปะในศตวรรษที่สิบเก้า นักเขียนที่เสื่อมโทรมของการเคลื่อนไหวที่ได้รับความนิยมวลี“ ศิลปะเพื่อประโยชน์ของศิลปะ” ซึ่งมีต้นกำเนิดมาจากที่มา

บางคนบอกว่ามันได้รับการประกาศเกียรติคุณโดย Cousin Cousin นักปรัชญาอย่างไรก็ตาม Angela Leighton เขียนในรูปแบบของเธอในรูปแบบ: บทกวีความงามและมรดกของคำที่เบนจามินคงที่ใช้คำเร็วที่สุดเท่าที่ 1804 โดยThã© Ophile Gautier ผู้ซึ่งใช้ระยะเวลาเพื่อหมายความว่าไม่มีการเชื่อมต่อที่แท้จริงระหว่างศิลปะและศีลธรรม

ศิลปินและนักเขียนสุนทรียศาสตร์มีแนวโน้มที่จะเชื่อว่าศิลปะควรให้ความสุขที่มีความสุขมากกว่าการสื่อสารธีมทางศีลธรรมหรืออารมณ์ เป็นผลให้พวกเขาปฏิเสธของ John Ruskin’s, Matthew Arnold’ s และความคิดของ George MacDonald ’ s เกี่ยวกับศิลปะว่าเป็นคุณธรรมหรือเป็นประโยชน์ มีความหมายเพียงอย่างเดียวที่จะสวยงามและไม่มีค่าการเรียนการสอน ความงามได้สร้างการนมัสการความงามซึ่งพวกเขาเห็นว่าเป็นองค์ประกอบพื้นฐานที่สุดของศิลปะ พวกเขาอ้างว่าชีวิตควรเลียนแบบศิลปะ

เมื่อเปรียบเทียบกับงานศิลปะพวกเขาเห็นว่าหยาบและขาดการออกแบบ ข้อเสนอแนะมากกว่าการประกาศความเย้ายวนใจการใช้สัญลักษณ์อย่างหนักและเอฟเฟกต์ Synaesthetic/Ideathetic นั่นคือการเชื่อมต่อระหว่างคำศัพท์สีและดนตรีเป็นคุณสมบัติที่โดดเด่นของสไตล์ ดนตรีถูกนำมาใช้เพื่อตั้งค่าเสียง

ความงามนั้นนำหน้าโดย John Keats และ Percy Bysshe Shelley เช่นเดียวกับ Pre-Raphaelites หลายคนซึ่งเป็นทายาทของวิญญาณ มีความคล้ายคลึงกันไม่กี่อย่างระหว่างปรัชญาก่อน-ราฟาเอลและเอสเชเต: การอุทิศตนให้กับแนวคิดของ “ศิลปะเพื่อประโยชน์ของศิลปะ” เพื่อและมุ่งมั่นอย่างต่อเนื่องเพื่อความงาม; การหลบหนีผ่านศิลปะภาพและวรรณกรรม ฝีมือที่พิถีพิถันและประหม่า และร่วมกันในการรวมศิลปะของสื่อหลายอย่าง ความคิดสุดท้ายนี้เน้น
Ized ในบทกวีของ Ophile Gautier €™ S ART L’ศิลปะซึ่งกวีเปรียบเสมือนช่างแกะสลักและจิตรกร สุนทรียศาสตร์มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดที่สุดกับ Dante Gabriel Rossetti และ Edward Burne-Jones

วิธีการของพวกเขาเพื่อความงามไม่ได้ขึ้นอยู่กับความเชื่อใน“ art เพื่อประโยชน์ของศิลปะâ€â€â€â€œa reaments การพิจารณาอย่างจริงจังของอุดมคติเหล่านั้นความงามความรักและความสะอาดที่น่าเบื่อ ท้อใจในช่วงกลางศตวรรษที่สิบเก้าที่ต้องการอย่างมาก-คำแถลงความงามนี้ในโลกที่น่าสังเวชเชื่อมโยงกับการหลบหนีก่อนราฟาเอลผ่านศิลปะและบทกวี
ดาวน์โหลด Blue Aesthetic PNG รูปภาพแกลเลอรี่โปร่งใส

“