Turp, Roma döneminden önce yetiştirilen brassicaceae  köktür.

Turplar yetiştirilir ve her yerde yenir, çoğunluğu keskin bir lezzetle gevrek bir sebze olarak çiğ yenir. Her biri kendi boyutu, lezzet, Â ve olgunlaşma süresine sahip çeşitli türler vardır. Turplar, güçlü lezzetlerini glukozinolat, miyrozinaz ve izotiyosiyanattan alır. Bazen refakatçi bir bitki olarak büyüdüler ve az sayıda zararlılar ve hastalıklardan muzdaripler.

Bir ay içinde yemeye hazır tipik küçük tipler ve daha büyük Daikon türleri aylar alarak hızla filizlenir ve gelişirler. Turp yeni bahçıvanlar arasında popülerdir, çünkü yetiştirmek ve hasat etmek kolaydır. Turp ayrıca bir yeme mahsulünün yanı sıra bir kapak veya yakalama mahsulü olarak da kullanılabilir. Bazı turplar tohumları için üretilirken, diğerleri, “Daikon, onların için yetiştirilir. Diğerleri filizleme işleminde kullanılır.

Turp çeşitleri artık dünya çapında yaygın olarak dağılmıştır, ancak erken kökenlerini ve evcilleştirilmelerini belirlemeye yardımcı olacak birkaç arkeolojik kayıt vardır. Bilim adamları geçici olarak Güneydoğu Asya’yı Raphanus sativus’un doğum yeri olarak tespit ettiler, çünkü bu tamamen vahşi türlerin tanımlandığı tek şey. Turp ilk olarak MÖ üçüncü yüzyılda ortaya çıkar.

Küçük, büyük, yuvarlak, uzun, hafif ve keskin tipler, MS birinci yüzyılda Yunan ve Roma tarımcıları tarafından tanımlandı. Amerika’ya getirilen ilk Avrupa bitkilerinden biri turp gibi görünüyor. 1544’te bir Alman botanikçi 45 kilo ağırlığında ve 90 santimetre uzunluğunda turp kaydetti, ancak günümüzde Japon Sakurajima turpu bu boyutun tek türü. Büyük, yumuşak ve beyaz olan Doğu Asya çeşidi Çin’de yaratıldı, ancak Japon tarımsal büyümesi ve daha yüksek ihracat nedeniyle Batı’daki Japon Daikon ile en sık ilişkilendirildi.

Turplar, küresel, konik veya silindirik olabilen genişlemiş kökleri için yetiştirilen brassuceouse ürünlerdir. Yıllık veya bienal ürünler olarak dikilirler. Kök cildin rengi beyazdan pembeye, kırmızı, mor, sarı, yeşil ve siyaha değişir, ancak et genellikle beyazdır. Antosiyaninler köklere renk verir. Antosiyanin pelargonidin, kırmızı varyasyonlarda pigment olarak kullanılırken, siyanidin mor çeşitlerde kullanılır. Daha küçük çeşitler, yaklaşık 13 cm uzunluğunda ve 2,5 cm’ye kadar olan küresel köklere sahip birkaç tane vardır, 7 cm uzunluğunda uzun kökler vardır.

Bu malzemelerin her ikisi de salatalarda pişirilmez. Oriental turp, daikon veya mooli ve kış turpları, 45 cm yayılmış yaklaşık 60 cm yüksekliğinde yeşillik ile 60 cm uzunluğa kadar büyüyen daha uzun bir kökü vardır. Taze toplanan turp eti net ve lezzetlidir, ancak sebze çok uzun süre yerde kalırsa, acı ve sert hale gelir. Bir yaprak rozeti oluşur. Daha büyük bir terminal lob ve daha küçük lateral loblarla pinnately bölünmüştür ve lirate bir forma sahiptirler. Bir racemose çiçeklenme beyazı taşır. Gençken, meyveler yenebilen küçük kapsüllerdir.
Turp png görüntüleri şeffaf galeri indirin.