น้ำผึ้งเป็นวัสดุที่หวานและหนืดที่ผลิตโดยผึ้งและแมลงที่คล้ายกัน โดยการสำรอกกิจกรรมของเอนไซม์และการระเหยผึ้งทำน้ำผึ้งจากการหลั่งสารหวานของแมลงหรือหลั่งของแมลงอื่น ๆ ผึ้งเก็บน้ำผึ้งไว้ในโครงสร้างขี้ผึ้งที่รู้จักกันในชื่อรังผึ้ง เนื่องจากการผลิตเชิงพาณิชย์อย่างกว้างขวางและการใช้งานของมนุษย์น้ำผึ้งที่ผลิตโดยผึ้งเป็นที่รู้จักกันดีที่สุด การเลี้ยงผึ้งหรือการเพาะปลูกรวบรวมน้ำผึ้งจากอาณานิคมป่าหรือลมพิษของผึ้งในบ้าน

ความหวานของฮันนี่มาจาก monosaccharides fructose และกลูโคสและมันก็มีความหวานเท่ากับซูโครส น้ำผึ้งเสนออาหารประมาณ 190 กิโลจูลใน 15 มิลลิลิตร เมื่อใช้เป็นสารให้ความหวานจะมีลักษณะที่น่าดึงดูดสำหรับการอบและรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ น้ำผึ้งไม่เติบโตมากที่สุดดังนั้นน้ำผึ้งที่ปิดผนึกจะไม่เสื่อมสภาพแม้หลังจากผ่านไปหลายพันปี

น้ำผึ้งจากแหล่งดอกไม้ต่าง ๆ มีสีและความแปรปรวนของพื้นผิวที่ชัดเจน

การบริโภคและการผลิตน้ำผึ้งมีความยาวและมีชื่อเสียงในการฝึกฝนแบบดั้งเดิม มนุษย์ที่หาอาหารสำหรับน้ำผึ้งมีให้เห็นในภาพวาดถ้ำหลายภาพใน Cuevas de la Araa ย้อนหลังไปอย่างน้อย 8,000 ปี ชาวมายันได้ฝึกฝนการปลูกฝังขนาดใหญ่ตั้งแต่ยุคก่อนโคลัมเบีย

น้ำผึ้งทำโดยผึ้งที่เก็บน้ำหวานและน้ำผึ้งเพื่อใช้เป็นน้ำตาลเพื่อเพิ่มการเผาผลาญในระหว่างการหาอาหารหรือเก็บไว้เป็นแหล่งอาหารระยะยาว ส่วนหนึ่งของน้ำหวานที่รวบรวมโดยผึ้งใช้เพื่อรักษากิจกรรมการเผาผลาญของกล้ามเนื้อการบินในขณะที่หาอาหารโดยมีน้ำหวานจำนวนมากที่รวบรวมไว้สำหรับการสำรอกการย่อยอาหารและเป็นน้ำผึ้ง ผึ้งผู้ใหญ่และตัวอ่อนใช้น้ำผึ้งที่เก็บไว้เป็นอาหารในสภาพอากาศหนาวเย็นหรือเมื่อแหล่งอาหารอื่น ๆ ต่ำ

ผึ้งจู่โจมรวบรวมน้ำหวานดอกไม้ที่อุดมด้วยน้ำตาลในขณะที่มันเป็นรังดูดผ่านงวงของมันและวางไว้ใน proventriculus ซึ่งเป็นด้านหลังของอาหารในกระเพาะอาหาร ท้องน้ำผึ้งของ Apis mellifera ร้านค้าน้ำหวานประมาณ 40 มก. หรือเกือบครึ่งหนึ่งของน้ำหนักที่ไม่ได้โหลดของผึ้งและสามารถใช้บุปผามากกว่าหนึ่งพันและมากกว่าหนึ่งชั่วโมงเพื่อเติมเต็ม น้ำหวานมักจะมีปริมาณน้ำ 70 ถึง 80 เปอร์เซ็นต์เมื่อทำครั้งแรก ในการเริ่มทำลายคาร์โบไฮเดรตเอนไซม์น้ำลายและโปรตีนจากต่อม hypopharyngeal ของผึ้งจะถูกเพิ่มเข้าไปในน้ำหวานเพิ่มปริมาณน้ำเล็กน้อย เมื่อกลับไปที่รัง, ผึ้งผึ้งสำรอกและส่งน้ำหวานไปยังรังผึ้ง จากนั้นผึ้งรังก็กินและสำรอกน้ำหวานโดยใช้กระเพาะอาหารน้ำผึ้งของพวกเขามักจะสร้างฟองระหว่างขากรรไกรล่างของพวกเขาจนกระทั่งมันถูกย่อยครึ่ง ฟองอากาศสร้างพื้นที่ผิวสูงและการระเหยจะช่วยขจัดน้ำบางส่วน เอนไซม์ย่อยอาหารของผึ้งไฮโดรไลซ์ซูโครสแปลงเป็นส่วนผสมของกลูโคสและฟรุกโตสรวมถึงการทำลายคาร์โบไฮเดรตและโปรตีนอื่น ๆ ทำให้เกิดความเป็นกรด

ผึ้งร่วมกันนานถึง 20 นาทีด้วยการสำรอกและการย่อยอาหารถ่ายโอนน้ำหวานจากผึ้งหนึ่งไปยังอีกผึ้งจนกว่าจะถึงคุณภาพการจัดเก็บในรังผึ้ง จากนั้นจะถูกวางไว้ในเซลล์รังผึ้งและเปิดทิ้งไว้ในขณะที่ยังคงอยู่ในปริมาณน้ำและยีสต์ธรรมชาติที่ยังไม่ถูกตรวจสอบจะหมักน้ำตาลในน้ำผึ้งที่ผลิตสดใหม่ ผึ้งรังอยู่อย่างต่อเนื่องควบคุมรังร้อนด้วยความร้อนด้วยร่างกายหรือระบายความร้อนด้วยการระเหยของน้ำเพื่อรักษาอุณหภูมิที่ค่อนข้างคงที่ประมาณ 35 ° C ในพื้นที่เก็บน้ำผึ้ง ผึ้งเป็นหนึ่งในแมลงไม่กี่ตัวที่สามารถสร้างความร้อนได้จำนวนมากและผึ้งรังควบคุมอุณหภูมิรังอย่างต่อเนื่องไม่ว่าจะให้ความร้อนด้วยร่างกายหรือระบายความร้อนด้วยการระเหยของน้ำ เมื่อผึ้งอาณานิคมกระพือปีกอย่างต่อเนื่องเพื่อหมุนเวียนอากาศและระบายน้ำจากน้ำผึ้งไปยังปริมาณประมาณ 18 เปอร์เซ็นต์ความเข้มข้นของน้ำตาลจะเพิ่มขึ้นเหนือจุดอิ่มตัวป้องกันการหมัก เซลล์จะถูกปิดผนึกด้วยขี้ผึ้งในภายหลัง น้ำผึ้งมีชั้นวางยาวหลังจากถูกพรากไปจากรังโดยผู้เลี้ยงผึ้งและจะไม่หมักถ้าบรรจุอย่างถูกต้อง
ดาวน์โหลด Honey PNG Images Transparent Gallery

“