onun için yaygın olarak yetiştirilen bir bitkidir, etrafında temel bir yiyecek olan bir tahıl. Birçok buğday türü birlikte triticum cinsini oluşturur; En yaygın olarak yetiştirilenler yaygın buğdaydır. Arkeolojik kayıtlar, buğdayın ilk olarak MÖ 9600 civarında verimli hilal bölgelerinde yetiştirildiğini göstermektedir. Botanik olarak konuşursak, bir buğday tanesi Caryopsis adı verilen bir meyvedir.

Buğday diğer ürünlerden daha geniş bir alanda yetiştirilir. Dünya buğday ticareti diğer tüm kombine ürünlerden daha yüksektir. 2017’de küresel buğday üretimi 772 milyon ton ve 2019 için üretim tahmini 766 milyon ton oldu ve bu da onu mısırdan sonra en büyük ikinci tane üretimi haline getirdi. 1960’dan beri, küresel buğday ve diğer tahıl üretimi üç katına çıktı ve 21. yüzyılın ortalarında daha da büyümesi bekleniyor. Küresel sanayileşme ve batı beslenmesi sonucunda tüketimi artmakta olan işlenmiş gıdaların üretimini kolaylaştıran gluten proteinlerinin benzersiz viskoelastik ve yapışkan özellikleri nedeniyle buğday için küresel talep artmaktadır.

Buğday önemli bir karbonhidrat kaynağıdır. Küresel olarak, diğer büyük tahıllara kıyasla nispeten yüksek olan, ancak esansiyel amino asitler sağlamak için nispeten düşük kaliteli protein ile yaklaşık%13 içeriğe sahip, insan gıdalarında önde gelen protein kaynağıdır. Buğday, tam tahıllarda tüketildiğinde birçok besin kaynağı ve diyet lifinin kaynağıdır.

Yabani otların tekrar tekrar hasadı ve ekilmesi, buğday mutant formları ağırlıklı olarak çiftçiler tarafından seçildiğinden, yerli çeşitlerin yaratılmasına yol açtı. Yurtiçi buğdayın daha büyük taneleri vardır ve tohumlar hasat sırasında sertleştirilmiş raşitler kulağına bağlı kalır. Vahşi çeşitlerde, daha kırılgan raşitizm kulağın spikeletleri kolayca kırmasına ve dağıtmasına izin verir. Dikim sırasında toprak hazırlama ve tohumlamadaki teknolojik gelişmeler, bitki büyümesini iyileştirmek için mahsul rotasyonu ve döllenme kullanımı ve hasat tekniklerindeki ilerlemeler buğdayı uygulanabilir bir ürün haline getirmek için birleştirilmiştir. Tohum matkaplarının kullanımı 18. yüzyılda tohumun yayın ekimini değiştirdiğinde, verimlerde önemli bir artış daha vardı.

Çok yıllık ekilebilir arazide mahsul rotasyon yöntemleri uygulandıkça ve gübre kullanımı yaygınlaştıkça birim alan başına saf buğday verimi artmıştır. Geliştirilmiş tarımsal üretim son zamanlarda harmanlar, birleştiren hasatçılar, traktör kültivatörleri ve tohumcuların yanı sıra en iyi çeşitleri içeriyordu. 19. ve 20. yüzyıllarda Amerika ve Avustralya’da yeni ekilebilir arazi yetiştirildikçe buğday üretiminin önemli bir genişlemesi meydana geldi.
Buğday alanı png görüntüleri şeffaf galeri indirin.