หัวไชเท้าเป็นรากจาก Brassicaceae âที่ได้รับการปลูกฝังก่อนยุคโรมัน

หัวไชเท้าได้รับการปลูกฝังและกินไปทั่วทั้งพวกเขาส่วนใหญ่ถูกกินดิบเป็นผักกรอบที่มีรสชาติฉุน มีหลายชนิดแต่ละชนิดมีขนาดรสชาติและระยะเวลาการสุกของตัวเอง หัวไชเท้าได้รับรสชาติที่แข็งแกร่งจาก glucosinolate, myrosinase และ isothiocyanate ท่ามกลางสารเคมีอื่น ๆ ที่สร้างขึ้นโดย บางครั้งพวกเขาก็เติบโตขึ้นเป็นพืชสหายและและต้องทนทุกข์ทรมานจากศัตรูพืชและโรคไม่กี่แห่ง

พวกเขางอกและพัฒนาอย่างรวดเร็วโดยมีประเภทเล็ก ๆ ทั่วไปพร้อมที่จะกินในหนึ่งเดือนและ daikon ที่ใหญ่กว่าใช้เวลาหลายเดือน หัวไชเท้าเป็นที่นิยมในหมู่ชาวสวนใหม่เพราะง่ายต่อการปลูกฝังและเก็บเกี่ยว หัวไชเท้าอาจถูกใช้เป็นปกหรือจับพืชรวมถึงพืชอาหารสัตว์ หัวไชเท้าบางชนิดถูกผลิตขึ้นเพื่อเมล็ดของพวกเขาในขณะที่คนอื่น ๆ daikon ถูกปลูกเพื่อพวกเขา อื่น ๆ ใช้ในกระบวนการงอก

ขณะนี้มีการกระจายตัวของหัวไชเท้าอย่างกว้างขวางทั่วโลก แต่มีบันทึกทางโบราณคดีเพียงไม่กี่แห่งที่จะช่วยระบุต้นกำเนิดและการผลิตในยุคแรก ๆ ของพวกเขา นักวิทยาศาสตร์ได้ระบุเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ชั่วคราวว่าเป็นบ้านเกิดของ Raphanus sativus เนื่องจากนี่เป็นสิ่งเดียวที่มีการระบุสายพันธุ์ป่าอย่างเต็มที่, Central, และเอเชียกลางดูเหมือนจะทำหน้าที่เป็นฮับรองสำหรับการพัฒนารูปแบบต่าง ๆ หัวไชเท้าปรากฏตัวครั้งแรกในศตวรรษที่สามก่อนคริสต์ศักราช

มีขนาดเล็กขนาดใหญ่กลมยาวอ่อนและกระตือรือร้นได้รับการอธิบายโดยเกษตรกรชาวกรีกและโรมันในศตวรรษแรก หนึ่งในพืชยุโรปแรกที่ถูกนำไปยังอเมริกาดูเหมือนจะเป็นหัวไชเท้า ในปี ค.ศ. 1544 นักพฤกษศาสตร์ชาวเยอรมันบันทึกหัวไชเท้าที่มีน้ำหนัก 45 กิโลกรัมและวัดความยาว 90 เซนติเมตรอย่างไรก็ตามทุกวันนี้ไชวซากุระญี่ปุ่นเป็นขนาดเดียว ความหลากหลายของเอเชียตะวันออกซึ่งมีขนาดใหญ่กลมกล่อมและขาวถูกสร้างขึ้นในประเทศจีนแม้ว่ามันจะเกี่ยวข้องกับ daikon ญี่ปุ่นในตะวันตกเนื่องจากการเติบโตทางการเกษตรของญี่ปุ่นและการส่งออกที่สูงขึ้น

หัวไชเท้าเป็นพืชบราเซซัสที่ปลูกเพื่อการขยายรากซึ่งสามารถเป็นทรงกลมเรียวหรือทรงกระบอก พวกเขาถูกปลูกเป็นพืชประจำปีหรือทุกสองปี สีของผิวรากแตกต่างกันไปตั้งแต่สีขาวเป็นสีชมพูสีแดงสีม่วงสีเหลืองสีเขียวและสีดำแม้ว่าเนื้อหนังมักจะเป็นสีขาว แอนโธไซยานินให้รากสีของพวกเขา anthocyanin pelargonidin ใช้เป็นเม็ดสีในรูปแบบสีแดงในขณะที่ cyanidin ใช้ในสายพันธุ์สีม่วง พันธุ์ขนาดเล็กมีไม่กี่ตัวที่มีความยาวประมาณ 13 ซม. และมีรากทรงกลมที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางหรือเพรียวบางมากถึง 2.5 ซม. รากยาวที่ยาวถึง 7 ซม.

ส่วนผสมทั้งสองนี้มักจะเสิร์ฟในสลัด หัวไชเท้าโอเรียนทอล, daikon หรือ mooli และหัวไชเท้าในฤดูหนาวมีรากที่ยาวขึ้นซึ่งเติบโตได้นานถึง 60 ซม. ด้วยใบไม้ที่สูงประมาณ 60 ซม. โดยมีการแพร่กระจาย 45 ซม. เนื้อหัวไชเท้าที่หยิบขึ้นมาสดใหม่นั้นกรอบและอร่อย แต่ถ้าผักถูกทิ้งไว้ในพื้นดินนานเกินไปมันจะขมและแข็ง ดอกกุหลาบของใบไม้เกิดขึ้น พวกเขาจะแยก pinnately โดยมีกลีบเทอร์มินัลขนาดใหญ่และกลีบด้านข้างขนาดเล็กและมีรูปแบบโคลงสั้น ๆ Racemose ช่อดอกมีสีขาว เมื่อยังเด็กผลไม้เป็นฝักเล็ก ๆ ที่สามารถกินได้
ดาวน์โหลดภาพ Rriadish PNG แกลเลอรี่โปร่งใส

“